Najpiękniejsze wydmy wcale nie znajdują się na Saharze tylko na pustyni Namib, zresztą te płonące czerwienią góry piachu są też najwyższe na świecie. Ale Namibia to kraj wyjątkowy nie tylko z tego powodu. Można tu bowiem znaleźć najdłużej żyjącą roślinę świata i podziwiać krajobrazy nieskażone obecnością człowieka, bo ludzi jest tu niewielu - na obszarze niemal trzy razy większym od Polski żyją zaledwie 2 miliony osób. Poza tym nad oceanem wprost na plażach leżą diamenty (nie radzę ich zbierać, bo grozi za to kula w plecy od czujnych strażników), ale mówi się, że jednak najwspanialszym klejnotem tego kraju są kobiety z plemienia Himba. Półnagie pięknościo szlachetnych rysach twarzy, wymalowane ochrą w czerwonym kolorze są tak zjawiskowe, że niemal każda mogłaby zostać modelką.
Tymczasem rola kobiety w tym plemieniu jest inna - mają wyjść za mąż, urodzić dużo dzieci, zajmować się domem i dbać o męża. Udałam się więc do Namibii żeby wziąć udział w tradycyjnym weselu, poznać życie tamtejszych dziewczyn, a przede wszystkim - zapytać piętnastoletnią pannę młodą dlaczego nie sprzeciwiła się tradycji i wychodzi za mąż za mężczyznę, którego nie kocha.

Młoda dziewczyna zostaje zmuszona do wyjścia za mąż za kogoś, kogo nie kocha. Uczuciem darzy innego, biedniejszego niż ten, którego ma poślubić. To jej rodzice zaaranżowali to małżeństwo i ona musi się podporządkować. Brzmi jak opowieść z zamierzchłych czasów? Dla nas tak, jednak i dzisiaj w wielu krajach na świecie to nie młodzi ludzie decydują o swojej przyszłości. Partnerów życiowych wybierają dla nich rodzice. Przykładem jest historia Raisiuy, pochodzącej z Namibii, kraju leżącego nad Oceanem Atlantyckim, w południowo-zachodniej Afryce.
Zanim jednak Martyna Wojciechowska ją opowie, krótko przedstawia najważniejsze informacje związane z prezentowanym krajem – czyli właśnie z Namibią (powierzchnia, waluta, liczba ludności, klimat, noclegi, wiza, przydatne adresy, jedzenie, ambasada, bezpieczeństwo, porady dla podróżników). Jeśli ktoś chciałby wybrać się do tego kraju, wiadomości te mogą okazać się dla niego bardzo przydatne.
W książce „Namibia” znajdziemy również rozmaite ciekawostki na temat tego kraju, m.in.. O rekordach, jakimi może on się poszczycić, a także o występującej tam roślinie, uchodzącej za jedną z najdziwniejszych na Ziemi. Poza tym dowiemy się, które miejsca warto tam zobaczyć.
Po tym wstępie autorka przedstawia swym czytelnikom bohaterkę swojej opowieści. Jest nią Raisiua z plemienia Himba, dziewczyna w wieku około 14 lat, która właśnie wychodzi za mąż. Dzięki temu, że autorka uczestniczyła w weselnych uroczystościach, czytelnicy mają okazję przekonać się, jak one wyglądają. A są one niezwykle barwne, pełne muzyki, śpiewu, tańców, rozmaitych obrzędów i symboli. Pisarka nie tylko je obserwowała, lecz i sama w nich uczestniczyła, dlatego opisuje je bardzo dokładnie.
Martyna Wojciechowska rozmawia też z Raisiuą, jej matką oraz dopiero co poślubionym mężem, a także z wodzem wioski. Te rozmowy doprowadzają do ciekawego zderzenia się dwóch jakże odmiennych kultur. Autorce trudno jest zrozumieć sposób aranżowania małżeństw bez pytania o zgodę młodych. Dla tamtejszych mieszkańców jest to coś najzupełniej normalnego, nie rozumieją oni natomiast zupełnie tego, że kobieta sama może wybrać sobie męża. Bardzo ciekawy jest punkt widzenia na tę sprawę nie tylko matki i męża dziewczyny, ale i jej samej.
Gdyby Raisiua była bohaterką baśni, zapewne jej historia zakończyłaby się mniej więcej tak: jej ukochany wyzwala ją z pęt niechcianego małżeństwa, po czym oboje żyją długo i szczęśliwie.
Czy w rzeczywistości nastąpiło szczęśliwe zakończenie, a jeśli tak, to czy było takie, jak w baśni? Czy Raisiua czuje się szczęśliwa z mężem wybranym przez jej matką, czy buntuje się, jakie są jej marzenia na przyszłość - o tym można dowiedzieć się, czytając książkę Martyny Wojciechowskiej „Namibia”.
Książka ta jest bardzo ciekawa. Przenosi czytelnika do nieznanego, egzotycznego świata, w którym panują prawa i zasady zupełnie inne, niż w jego świecie. Przy okazji lektury warto uświadomić sobie, że to, co inne, nie oznacza gorsze, i spojrzeć na odmienne zwyczaje z większą tolerancją.
Na temat tamtejszych zwyczajów – nie tylko tych związanych z zaślubinami – książka przynosi bardzo dużą wiedzę. Żywe i niezwykle dynamiczne opisy pozwalają na wyczarowanie w wyobraźni obrazów ukazujących życie codzienne plemienia Himba. Znakomicie pomagają w tym jak zawsze świetne, pełne życia i kolorów zdjęcia, które wzbogacają i uzupełniają opowieść autorki. Bogaty język, interesująca tematyka książki, ciekawi ludzie w niej ukazani, zwyczaje, które mogą zadziwić – to wszystko przemawia za tym, aby sięgnąć po „Namibię” Martyny Wojciechowskiej. Jej lektura jest prawdziwą przyjemnością połączoną z pożytecznym wzbogaceniem wiedzy na temat odległych zakątków świata.
Książkę tę poleciłabym przede wszystkim osobom ciekawym świata, które interesują się kulturą innych krajów. Zapraszam więc do Namibii – będzie to z pewnością fascynująca literacka podróż.

Dorota Pansewicz